چشم انداز

مست که می شوی

دهانت بوی سیب گلاب می دهد

یک استکان شعر و اینهمه الکل...

 

(عباد صادقی)

چشم انداز...

ما در متن روزگار

 در کنار هم دیکته شده بودیم

امان از خط فاصله...

 

(عباد صادقی)

چشم انداز...

فی البداهه:   عزیزم! همه می گویند"مخاطب خاص شعرهای تو کیست که اینگونه واژه ها را به پاییز می کشی و به پایش می ریزی می گویند این "تو"ی شعرهایت کیست که یادش را به فانوس ماه آویزان می کنی و نامش را در میان ستاره ها می گذاری تا شب، مشق خود را از روی آن بنویسد... من جوابی ندارم "تو "خودت بیا و به تمام کسانی که به جای تو نوشته هایم را با حرص و ولع می خوانند، بگو که "تو" که هستی که در ذره ذره برگ های این درخت آفت زده رنگ گرفته ای؟ من فقط توانستم برای بستن دهان مردم دنبال یک نام مستعار و شایسته برایت بگردم همه چیز را کنار هم گذاشتم و نوشتمت"گیس گل" و این نخستین باری ست که چشم انداز...

خبر رسید که داری به شهر می رسی نمی خواستم کسی جز من نگاهت کند به همین خاطر چو انداختم   چند نفری که رقیب من هستند چشم هایشان را درویش کنند وگرنه در خطرند! خیلی بد شد گاهی یک شایعه،تاریخ یک قوم را عوض می کند نیامدی و تراژدی آغامحمدخان قاجار در کرمان،یک بار دیگر تکرار شد شهر پر از دراویش کور شده بود...   (عباد صادقی) چشم انداز...

همه غم های جهان در دل من جمع شده

 عشق فرمول ریاضی ست بدون تفریق

 

(عباد صادقی)

چشم انداز...